Nog maar 1 maandje te gaan...

Dag lieve mensen,

Het lange wachten op een nieuw verslag wordt nu beloond. Hierbij weer een update van jullie reislustige verslaggevers.

Nadat we het vorige verslag hadden geüpload, liepen we terug naar het hostel. Onderweg kwamen we een stel mannen tegen die een vrijgezellenfeesten vierden. Ze zagen op een of andere manier meteen dat we Nederlands waren (is voor het eerst aangezien iedereen ons voor Duits aanziet). Een man begon over het schaatsen en noemde ons de speedskating devils. De 'vrijgezel' was gekleed in een vrouwelijk politiepakje en een oranje onderbroek. Dat laatste weten we omdat hij zei dat hij ook een beetje Nederlands was en toen liet hij zijn oranje onderbroek zien. Nadat we met hem op de foto waren geweest, konden we eindelijk naar het hostel. De nacht in New Plymouth was nogal bijzonder. We lagen in een kamer schuin boven een nachtclub. Dus konden we tot 3 uur 's nachts meegenieten van de enorm luide muziek. De volgende ochtend 3 uurtjes gereden naar Hamilton. Het was niet een hele bijzondere stad, wel leuk centrum maar er was niet veel open op dat moment. De wagen weet ineens wel weer wat gassen is en we kunnen nu iets harder de berg op waardoor opa's met rollators ons nu niet meer inhalen. De ochtend daarna ontdekte we, kan ook niet anders, een fijne ster op de voorruit.. Die moesten we laten maken voordat we de auto weer gingen inleveren. In Hamilton zagen wij een bedrijf die met koeienletters op het dak had staan 'all kind of glass repairs' dus wij dachten, bingo! Toen we binnen kwamen bleek dat ze geen autoruiten deden en eigenlijk alleen maar gewone ruiten, katten luikjes en spiegels. Wel was de mevrouw zo vriendelijk om een bedrijf op te zoeken en ons een route te geven. Bij de garage aangekomen zei de man dat het normaal $ 80 was maar hij kon het voor ons voor $50 doen dus dat was heel fijn. Toen doorgescheurd naar Auckland, daar hebben we de auto gewassen (door de wasstraat gedaan, we wilden het echt zelf doen maar in heel Auckland was geen hand wash te vinden). Na een 'drukke dag' zijn we tegen half 11 gaan slapen. Eenmaal in bed waren we nog heel even aan het praten waardoor onze snurkende roomie wakker werd. Hij zei heel hard 'excuse me??' Waarop wij dachten oh hij biedt vast zijn excuses aan voor z'n asociale gesnurk haha. De volgende morgen de auto terug gebracht naar het verhuur bedrijf. Het was niet zo'n intens en emotioneel afscheid als we hadden met onze wagen in Australië. Op de terug weg door een buitenwijk van Auckland gelopen wat niet heel bijzonder was. Toen we terug kwamen bij het hostel, bleek er geen supermarkt op loopafstand te zijn en miste we onze wagen dus toch wel een beetje. Dit betekende dat we noodgedwongen uiteten moesten. Na een korte nacht om 7 uur op, laatste spullen gepakt, en toen naar de luchthaven met de taxi. Helaas dacht de Indiaanse man nog dat we in India reden en remde als een gek en trok daarna weer heel hard op. Onze gevoelige magen konden dat niet helemaal aan. Op het vliegveld aangekomen wachtte ons een grote verrassing, geen vertraging!! Na een korte vlucht kwamen we aan op Christchurch Airport. Wij liepen door naar de bagageband maar zijn schijnbaar dwars langs Jaap en Jannie gelopen (oom en tante van Lisa) . Wij hadden ze ook helemaal niet verwacht daar aangezien wij niet wisten dat ze gewoon bij de bagage band konden komen. Uiteindelijk elkaar gevonden en naar de auto gelopen. Daar wachtte het volgende probleem, Jaap wist niet meer waar de auto geparkeerd stond maar na een minuut of 10 heen en weer lopen hadden we hem toch gevonden. Toen naar een leuk cafeetje waar we wat gedronken en gegeten hadden. Toen we bij hun thuis waren aangekomen spullen in een slaapkamer gegooid en lekker in de zon in de tuin gezeten. De volgende dag hadden ze bedacht dat we naar Geraldine konden rijden voor een picknick. Echter vertrokken we wat later dan gepland aangezien de zoon en kleindochter van Jannie nog langs kwamen. In Geraldine even geluncht en door het stadje gelopen wat we nogal saai vonden. (Ze deden hun best en daar gaat het om). In de avond zaten wij met Jannie nog even te kaarten en Jaap kreeg honger. Hij kwam naar buiten lopen met een briefje waarop stond ' oven, fridge and cooking plates --> het pijltje wees richting de keuken. Dat was wel erg grappig. 's Morgens na een lekkere nacht slaap zijn we naar het nichtje van Jannie gereden, zij was aan haar schouder geopereerd dus we gingen langs om te kijken hoe het gaat. Op de terugweg even wat gegeten in een leuk cafeetje en toen door naar huis. Daar rustig aan gedaan en had Jannie roast lamb gemaakt. Smaakte erg goed! De dag erna zijn we naar Lake taupo geweest. Het is een heel mooi blauw meer en sneeuw op de bergtoppen. De sneeuw was te verklaren door het feit dat het extreem koud was (rond de 10 graden). In Lake Taupo weer gepicknickt en weer via een omweg naar huis gereden. De kleindochter van Jannie had aangeboden om ons mee te nemen naar een horror doolhof dus wij daar heen rond een uur of 10 in de avond. Het was best een griezelig doolhof en Lisa werd zelfs een beetje misselijk van de spanning. Na een kwartier waren we verlost van al de griezels en stonden we weer buiten. De volgende ochtend moesten Jaap en Jannie helpen bij kinderdag (Ja lieve kuikbuis kinderen dat bestaat hier, dus wat papa en mama altijd vertellen "het is elke dag kinderdag" is helemaal niet waar). Wij zouden gaan vertrekken vandaag maar dat ging dus helaas niet door aangezien de BMW volgens Jaap nog niet goed genoeg was. Hij dacht dat er water lekte. De auto was 4 dagen terug al naar de garage geweest en toen was er niks aan de hand. Dat betekende dat we die zondag niet weg konden. Jaap is nogal extreem bezorgd en wil dat ons niks overkomt. Dus waarschijnlijk konden we dan maandag rijden. We zijn die dag Timaru maar ingegaan en een rondje gelopen. In de middag kwamen de zoon van Jannie en z'n vrouw langs en die bleven ook eten. Was erg gezellig, ze hadden Chinees besteld en ook Denise at vrolijk haar bordje leeg. Nadat de auto de volgende ochtend bij de garage was geweest en er (natuurlijk) niks aan de hand was, konden we dan eindelijk op pad. De eerste stop was de Moeraki Boulders. Dit zijn grote stenen bollen die door de zee een ronde vorm gekregen hebben. Was erg leuk desondanks windkracht 10 op het strand. Toen doorgereden naar Dunedin, hier zijn we maar op jacht gegaan naar sjaals aangezien het super koud was hier. In het hostel hadden ze ook niet echt van verwarming gehoord want het vroor zowat binnen voor ons idee. De rest van de dag en nacht bleef het regenen en zijn we maar wezen kaarten. Toen het de volgende dag een beetje opklaarde zijn we naar het centrum gegaan, daar gezellig wat gegeten en toen naar een kasteel gereden. Het is het enige kasteel in heel Nieuw Zeeland. Was wel leuk om al die kamers te zien en daar door heen te lopen. Helaas konden we niet echt door de kasteeltuinen lopen aangezien het alweer regende. De rest van de dag weer in de keuken van het hostel gezeten aangezien dat de enige warme plek was. 's Morgens hadden we een voicemail van Jaap, ja we waren natuurlijk al een hele dag weg. Na een telefoontje bleek dat hij wilde weten of alles goed ging. Ja natuurlijk ging alles goed. Toen alles snel ingepakt en weg uit het vreselijk koude hostel. We hadden er voor gekozen om de scenic route te nemen naar Invercargill. Onderweg hele mooie watervallen gezien waar dit keer wel water in stond (niet zoals in Australië met een klein stroompje water). Gelukkig mochten we ook weer zon 20 km over een gravel road (jeeeej) bijna bang dat we het zouden verleren. Aangezien we toch al lekker off road aan het rijden waren, het spijt ons Jaap, zijn we ook nog naar Slope Point gereden. Dit is het meest zuidelijke puntje van het 'vaste land' voor zover je het eiland vast kan noemen ;). Gelukkig liet de zon zich ook zien want we waren ook al bijna vergeten hoe de zon er uit zag. Het zag er echt heel mooi uit allemaal en zeker met wat extra zon. Toen we bijna bij het hostel waren belde Jaap weer op met de vraag of alles goed ging. Maar natuurlijk ome Jaap. Alles gaat goed. Na een heftige nacht in het hostel met twee fijne snurkers, fris en fruitig opgestaan, not! Het hostel viel erg tegen aangezien er gratis ontbijt en cake zou zijn maar er niet was. Aangezien de dochter van Jannie ook in Invercargill woonde, hadden we haar gebeld om te vragen of we even gezellig om een bakkie konden komen. Toen we daar waren werden we hartelijk ontvangen en vroeg ze of we misschien ook 's avonds mee wilden wat drinken. Haar schoonzoon was jarig, werd 21 en had al 2 kinderen, dus ze gingen gezellig wat drinken met vrienden. Ook bood ze aan dat we konden blijven slapen dus dat was heel fijn. In de middag zijn we naar Bluff gereden en daar even in rond gelopen. Ook een koffietje gedronken in een cafeetje wat een van de beste koffie's had. Was wel gezellig maar de koffie was niet heel spannend. De eigenaresse raakte maar niet uitgepraat over het optreden van Bruce Springsteen van een paar dagen er voor, erg grappig omdat ze dacht dat zij en Bruce een speciale band hadden omdat hij haar had aangekeken. Toen weer terug naar Angela, dochter van Jannie. Daar hebben we onszelf maar weer eens opgemaakt en waren we er klaar voor. Angela had gezegd dat we tegen 4 uur zouden gaan. Dat werd uiteindelijk 7 uur omdat haar dochters en nichtje kleding crisis hadden. Bij het restaurant aangekomen hing er een hele saaie sfeer en had meer weg van een kolossale vreetschuur. Iedereen die bestelde drinken en eten voor zichzelf dus het was niet echt een verjaardag wat wij gewend zijn behalve de frituursnacks die wij hadden besteld samen met Angela. Het was nogal een saaie avond maar de cocktails waren slechts 4 dollar. Tegen een uur of 10 gingen we naar huis, maar goed ook haha.I Toen zijn we lekker gaan slapen. De volgende ochtend had Angela een vriendin over waarmee ze gezellig ging ontbijten dus wij konden er ook van meegenieten. Na een goed gevulde maag zijn we op weg gegaan naar Te Anau. Daar een hostel gevonden aan het grote meer. Helaas regende het dus hebben we de dag maar doorgebracht met kaarten een thee drinken. Wel hadden we een tour geboekt voor de volgende dag naar Milford Sound. We wilden het bij het hostel boeken maar die man deed zo arrogant dat we helemaal naar het centrum zijn gegaan om het ergens anders te boeken. De tour die wij hadden ging om 9 uur varen dus we moesten vroeg ons bed uit, 6 uur om precies te zijn. Maar we hadden het er voor over aangezien het 30 dollar scheelde. Het was 120 km rijden en de vrouw van de ticket office zei tag we ongeveer 2,5 uur van te voren weg moesten. De nacht daarop hadden we beide vaak onze mobiel gecheckt, just in case. Ineens werden we wakker en was het al tien over 7!! Met 8 minuten zaten we in de auto en zijn we gaan rijden. (Ja we kunnen wel haasten). Met wat extra gas en later afremmen bij bochten probeerde we het te halen. Uiteindelijk reden we tegen 10 voor 9 de parkeerplaats op en zijn we gaan rennen naar de boot. Jawel mensen ook hier was ons time management perfect. 5 voor 9 zaten we helemaal op de boot. Het was vrij mistig maar erg mooi om te zien enorm grote watervallen en ook kleine baby zeehonden. Na een tocht van 2 uur stonden we weer op de kade en zijn we weer naar huis gereden. Daar hebben we de rest van de middag lekker in de zon kunnen zitten met onze korte broeken aan. De volgende ochtend hadden we rustig aan gedaan en nog even op de wifi een hostel gezocht voor queenstown. En tegen een uur of half 12 zijn we gaan rijden. Zoals gezegd door Jaap en Jannie was het een erg mooie route naar Queenstown. We gingen via een weg die heet 'The Devil's Staircase' echt heel mooi met super blauw water naast ons. Toen we bij het hostel aangekomen waren, zagen we een skilift die naar de top van een hoge berg ging. Dat leek ons wel wat dus wij naar de lift en boven lekker rondgelopen en in de zon gezeten met een ijskoffie. Tegen een uur of 6 keken we eindelijk een keer naar de tijd en dachten we dat we maar naar beneden moesten gaan. Na het eten hoorde we ineens allemaal brandweer en politiewagens. We wierpen een blik uit het raam en zagen een grote brand bij het meer. We konden alleen niet precies zien wat het was en het leek alsof er een boot in de brand stond. Als een stel ramptoeristen zijn we snel in een vest gesprongen en naar de auto gelopen. Na een kort ritje bleek het een klein stukje bos te zijn aan de overkant.. Was ergens toch wel een anti climax haha. De volgende ochtend alweer lekker uitgeslapen en toen het centrum in gelopen. Was een erg leuk centrum waar veel cafés te vinden zijn. Uiteindelijk zijn wij ook bij een café gestrand en hebben daar genoten van de zon, ijskoffie en later nog een wijntje. Verder die dag niet veel gedaan. De nacht van 10 op 11 maart was echt een drama, om 4 uur 's nachts ging ineens het brand alarm af. Dus wij snel naar buiten waar we serieus 5 minuten moesten wachten op de manager. Toen ze kwam aangesjokt, keek ze niet eerst of er brand was maar liep meteen naar het meldingen kastje om het gepiep uit te zetten. Toen konden we weer gaan slapen. Althans voor misschien 15 minuten, dus wij weer uit bed weer naar buiten. Dit keer was ze er sneller bij en wierp ze een blik in alle kamers. Alles was oké. Uiteindelijk is dat alarm nog 2 keer afgegaan maar zijn we gewoon blijven liggen net als iedereen denken we. De volgende ochtend werden we wakker rond 11 uur en tijdens het ontbijt besloten om te gaan paragliden. Het skydiven is hier zo duur, dus dat wordt hem niet. Bij het boekingsbureau bleek dat er nog plek was voor die middag om half 5. Tot die tijd lekker in het parkje in de zon gelegen. Om half 5 gingen we met het busje naar de berg verderop. De grappen als 'het is de piloot zijn eerste keer' en 'we hebben zelfs geen klachten ontvangen van mensen die naar beneden gevallen zijn' konden natuurlijk niet uitblijven. Eenmaal in het tuig gehezen konden we gaan. We hadden beide een leuke piloot die onderweg filmpjes en foto's maakte. Lisa moest zelfs een liedje zingen en koos daarom maar voor het Wilhelmus. Al met al een leuke ervaring en schitterend uitzicht. De dag erna zijn we naar Arrowtown gereden, was vroeger een goudmijnersstadje maar nu vooral cafeetjes en souvenirshops dus waren weer snel terug in Queenstown. Het zonnetje scheen alweer lekker dus zijn we maar in het park gaan liggen waar muzikanten liedjes speelde en zongen, erg gezellig. We hadden niet zo'n zin om te koken en daarom bedacht om Chinees te gaan halen er is een gerecht vat ons namelijk wel bevalt, chicken and cashew. Zo gezegd zo gedaan. Onderweg naar restaurant, vond een vogel in de boom Denise haar schouder de ultieme plek om zijn behoefte te gaan doen, gelukkig waren er blaadjes op de grond en kon het er snel worden afgehaald. Uiteindelijk hadden we in het restaurant gegeten maar kregen de restjes mee naar huis. Haha lekker gierig maar scheelt wel weer boodschappen de volgende dag. Gister naar Wanaka gereden en een meisje uit het hostel meegenomen. Ze had gevraagd of dat mocht en dat was prima. Het zonnetje is inmiddels ook weer gaan schijnen dus we zijn weer bezig met onze favo hobby, naast wandelen natuurlijk, zonnen. In de avond waren we nog naar de bios gegaan met z'n drieën. Het was een hele kleine bios met slechts 12 stoelen. Echter waren het wel stoelen waar je u tegen zegt. Ze konden in alle standen gezet worden die je maar wilde en ook een dekentje en een voetensteuntje waren van de partij. Vannacht nog een gezellige snurker op de kamer gehad waar me maar niet aan kunnen wennen. Zelfs toen Lisa de deur heel hard dicht gooide bleef hij heerlijk door knorren. Vandaag even een rondje lopen langs het grote blauwe meer en de rest zien we wel. Nog 28 dagen en dan staan we op Schiphol, waar we jullie natuurlijk allemaal verwachten, we doen dit natuurlijk niet voor niets ;)

Dat was het weer voor nu, bedankt voor het lezen en tot de volgende keer.

Liefs, Denise en Lisa